Αν σου αρέσουν τα σουβλάκια και δεν το έχεις δοκιμάσει, τότε σίγουρα μία Κυριακή μεσημέρι αξίζει η διαδρομή μέχρι τα ονομαστά ψητοπωλεία.
Και όταν λέω ψητοπωλείο εννοώ ξύλινα τραπεζοκαθίσματα, χάρτινα τραπεζομάντηλα και μυρωδιά τσίκνας παντού!
Ειδικά σε μέρες με καλό καιρό είναι πολύς ο κόσμος που φτάνει στον Άγιο Πρόδρομο ή κάνει μία στάση στο χωριό για μια μερίδα σουβλάκια με ρίγανη και λεμόνι, ψητό ψωμί και ρετσίνα.
Ταιριάζει και ένα λευκό κρασί με μέτριο προς γεμάτο σώμα αλλά και κάποιο ροζέ, ένα ελαφρύ και μαλακό κόκκινο κρασί αλλά η ρετσίνα είναι μάλλον πιο oldschool επιλογή.
Τι κάνει όμως το σουβλάκι στον Άγιο Πρόδρομο τόσο ξακουστό;
Σίγουρα το ψήσιμο και η αναλογία κρέατος – λίπους. Κερδίζει και τους πιο δύσπιστους. Οι τηγανιτές πατάτες είναι πάντα κομμένες στο χέρι και τηγανισμένες σε πολύ λάδι. Στα αρνητικά το γεγονός ότι τα κομμάτια του κρέατος είναι κομμένα στη μηχανή για να είναι ίδια κυβάκια κρέατος, με αποτέλεσμα λεπτά και ξερά κομματάκια κρέατος. Εκεί χρειάζεται το λεμόνι για να δώσει ζωή στο σουβλάκι. Αλλά αν χρειάζεται λεμόνι για να νοστιμεύσει και καταναλωθεί κάτι δεν πάει καλά. Αξίζει να δοκιμάσει κανείς και το χοιρινό κοντοσούβλι. Πιο ζουμερό και κρεατώδες. Μεγάλη μερίδα και πιο απολαυστική από τα… καλαμάκια, όπως τα λένε στην Αθήνα.
Αξίζει η δοκιμή. Είναι μία σίγουρη μονοήμερη εκδρομή για κρεατοφαγία.
