Το downsizing των μερίδων στα εστιατόρια δεν είναι κάτι καινούργιο και σίγουρα όχι κάτι ασυνήθιστο. Στα μεγάλα fancy εστιατόρια, οι πολύ μικρές ποσότητες που σερβίρονται σε κάθε πιάτο είναι σήμα κατατεθέν τους.
Αυτό μάλιστα, έχει κατακριθεί κατά καιρούς καθώς η σχέση ποσότητας – τιμής είναι τελείως άνιση. Ωστόσο, οι μικρές μερίδες και τα μικρά πιάτα κερδίζουν συνεχώς έδαφος και περισσότερους υποστηριχτές από ότι εχθρούς.
Οι Ισπανοί τα ονομάζουν tapas και πίντσος (pinchos), στην Ιαπωνία στα ιζακάγιας σερβίρουν μικρά πιάτα από διάφορες παρασκευές.
Πάστα σε μικρές ποσότητες σερβίρουν και στην Ιταλία κάτι που συνηθίζουν να κάνουν και στα σπίτια τους.
Στην Ελλάδα, υπάρχει ο μεζές. Κατά την κατανάλωση τσίπουρου, ρακής, ούζου ή κρασιού ο μεζές απαραίτητο το κατάλληλο συνοδευτικό αλλά σε μικρή ποσότητα ώστε να υπάρχει ποικιλία. Η λογική είναι απλή και η πρακτική γνωστή: πρόκειται για το τσιμπολόγημα.
Μάλιστα, είναι τόσο γνωστή και διαδεδομένη η πρακτική του τσιμπολογήματος που στα μικρά πιατάκια έχουν μπει εκτός από αλίπαστα, τουρσιά, τυριά και αλοιφές, πιο περίπλοκα πράγματα, όπως μπρουσκέτες, μίνι burgers, τηγανιές, περίεργα τυριά και αλλαντικά.
Με τα «μικρά» να έχουν περάσει πλέον σε άλλη πίστα, η επιλογή της ποικιλίας είναι πια μονόδρομος. Βέβαια, υπάρχει πάντα η επιλογή του ενός μεζέ για να συνοδεύσεις το ποτό σου χωρίς να πρέπει να φορτωθείς ολόκληρη μερίδα.
Σε τέτοια λογική μπαίνουν πλέον και τα εστιατόρια, που ο πελάτης μπορεί να απολαύσει πολλές γεύσεις, να τις συνδυάσει όπως επιθυμεί και χωρίς να καταλήγει να πληρώνει έναν μεγάλο λογαριασμό.
Άλλωστε, οι μικρές μερίδες αποτελούν και μια προσιτά οικονομική λύση οδηγώντας και ακόμη και αυτούς που δεν πεινάνε πολύ ή δεν θέλουν να φάνε πολύ το βράδυ να επιλέξουν ένα ή δύο πιάτα για να συνοδεύσουν το ποτό τους.
Απλή και ξεκάθαρη λογική εξέλιξη σε μία εποχή που το φαγητό αποτελεί πιο συχνή επιλογή από ότι η έξοδος για ποτό. Οι κουζίνες και τα καταστήματα που δεν θα αντιληφθούν αυτήν την εξέλιξη, ίσως και να μείνουν πίσω.
